در اواسط دهه ۱۹۶۰ نیروی زمینی انگلستان نیاز به سه نوع بالگرد داشت یک بالگرد بزرک ترابری ، یک بالگرد متوسط با ظرفیت حمل ۱۱ تا ۱۵ سرباز و یک بالگرد کوچک ارتباطی با توان ضد تانک. از انجای که ارتش فرانسه نیز نیازمندی مشابه ای داشت قرار دادی بین شرکت بالگرد سازی وستلند انگلستان و شرکت فرانسوی Aerospatiale امضا شد. شرکت فرانسوی Aerospatiale دو طرح بالگرد را توسعه داد که یکی بالگرد کوچک گازل و دیگری بالگرد بزرگتر پوما شد و شرکت وستلند نیز در سال ۱۹۷۰ ماکت طراحی را به نمایش گذاشت که دبلیو جی ۱۳ نام داشت و یک بالگرد متوسط بود
اولین پرواز بالگرد جدید در ۲۱ مارس سال ۱۹۷۱ انجام شد و در تا سال ۱۹۷۳ چند رکورد سرعت بالگرد را شکست. هشت پیش نمونه تولید شد که پنج فروند برای نیروی زمینی انگلستان و سه فروند برای نیروی زمینی فرانسه تا تست های مربوطه را انجام دهد و در نهایت در سال ۱۹۷۷ وارد خدمت شد. بالگرد جدید لنیکس نام گرفت
اولین نمونه تولید که تحویل ارتش انگلستان شد ای اچ.۱ نامیده شد که در سال ۱۹۷۸ وارد خدمت شد.
لنیکس بالگردی متعارف بود که شباهات کلی به بالگرد یو اچ ۱ هیویی امریکایی داشت ولی دم ان در بالا بدنه وصل بود و دارای یک ملخ چهار تیغه بود که پرواز کم سر صداتر و ارام تری را فراهم میکرد.دارای دو موتور رولز ریس جیم ۲ با توان هر یک ۹۰۰ اسب بخار بود و بالگرد توان پرواز با سرعت ۲۵۰ کیلومتر بر ساعت و برد ۵۴۰ کیلومتر را داشت
بالگرد دارای دو پاییه برای فرود بود و دو خدمه یکی خلبان و دیگر کمک خلبان بهره می برد و پشت کابین این دو یک بخش برای حمل سربازان وجود داشت که دو متر طول و ۱٫۷ متر عرض داشت و می توانست دوازده سرباز مسلح را در سه ردیف همراه خود حمل کند.دارای دو درب کشویی بزرک در دو طرف بدنه برای سوار کردن سربازان داشت. بالگرد توان حمل یک بار ۹۰۰ کیلویی درون بدنه و یک بار اویخته ۱٫۳ تن در زیر بدنه بود. در کل کارایی کلی ان از جمله ویژگی های پروازی و چالاکی و نرم بودن پرواز بهتر از یو اچ ۱ بود
