شوروی همواره پیشگام در طراحی و توسعه هواپیما های پشتبانی هوایی نزدیک بود.در طی جنگ جهانی دوم ایلیوشین ۲ و بعد نسخه توسعه یافته ان یعنی ایلیوشین ۱۰ را توسعه داد.در دوران جنگ جهانی دوم غرب چنین سیاستی نداشت  و تلاش میکرد با هماهنگ کرد تسلیحات لازم با جنگندهای چون ماستانگ ویا هاوکر هاریکن انها را در نقش جنگنده بمب افکن به کار برد.در شوروی نیز تا مدتی بعد از جنگ جهانی دوم چنین سیاستی دنبال شد که یکی از این نمونه ها  استفاده از میگ۱۷ در نقش یک جنگنده بمب افکن بود.ولی به سرعت ناکارامدی  یک شکاری برای بازی نقش حمله به زمین برای روسها  مشخص شد.کمپانی ایلیوشن که تجربه ساخت ایلیوشین ۲ و ۱۰ را داشت در اوائل دهه ۱۹۵۰ دست به توسعه ایلیوشن  ۴۰ زد.ایلیوشن  ۴۰ یک جت جنگی دو موتوره با موتورهای توربوجت که دارای دو ورودی هوا در کنار بدنه بود .مانند ایلیوشن ۲ و ۱۰ دارای یک خلبان و یک  توپچی عقب بود.از چهار توپ ۲۳ م م در دماغه بهره میبرد و زره پوش شده بود.این طرح به دلایل بسیاری لغو شد از جمله اینکه شلیک توپ باعث مکش گاز بروت به درون ورودی هوا در دماغه بود.البته در مدل بعدی  ورودی هوا را به جلوی دماغه جلوتر از توپ ها قرار دادند ولی این طرح در نهایت  با ساخت ۷ پیش نمونه لغو شد.بعد از کنار گذاشتن این طرح  در سال ۱۹۵۶ تا مدتی در شوروی نیاز به ساخت یک جنگنده پشتبانی هوایی نزدیک نادیده گرفته شد.

در امریکا ارتش از ای۱ اسکای ریدر بهره میبرد.اسکای ریدر یک جنگنده تک موتوره پیستونی بود که برای نیروی دریایی در اواخر  جنگ جهانی ساخته شده بود.به جنگ جهانی نرسید ولی در کره به خوبی جنگید .ای۱ اسکای ریدر بسیار محبوب بود زیرا در ان زمان که موتورهای توربوجت مصرف بالای داشتند این هواپیما موتور پیستونی با مصرف کم وتوان حمل تسلیحات بالا میتوانست مدت زمان بیشتری  را بر روی هدف پرواز کند.با اغاز جنگ ویتنام ای۱ در ویتنام نیز خدمت کرد اگر چه به خوبی درخشید  ولی این بار ثابت شد یک جنگنده  پیستونی کم سرعت در دوران سامانهای پدافند هدایت شونده و توپهای کالیبر  بالای ضد هوایی اتوماتیک دیگر کارای ی ندارد.امریکا در سال ۱۹۶۷ دست به توسعه جنگنده جدید طی رقابت برای ساخت یک جنگنده پشتبانی هوایی نزدیک زد  که  برنامه ای ایکس نامید شده  که منجر  به توسعه  ای۱۰ تاندربلت شد.

شوروی برنامه های نظامی امریکا را دنبال میکرد.زمانی که پروژه اف ایکس در امریکا اغاز شد شوروی که سالها بود ایلیوشین۱۰  تنها هواپیما تخصوصی پشتبانی خود را از خدمت خارج کرده بود مناقصه ای جهت به خدمت گیری یک طرح جدید اجرا کرد .در مرحله اول نسخه حمله به زمین  میگ۲۳ یعنی میگ ۲۷ ارزیابی  شد ولی نیاز به یک جت مادون صوت با زره بیشتری  بود که پشتیبانی  هوایی نزدیک را بهتر بتواند انجام دهد.در ان دوران دو کمپانی ایلیوشین و سوخو  شروع به رقابت با هم کردند.ایلیوشین طرح ایلیوشن ۱۰۲ را پیشنهاد   کرد که نسخه برگرفته شده از همان طرح قبلی یعنی ایلیوشن  ۴۰ بود.در ایلیوشین  ۱۰۲ ورودی ها به دو طرف بدنه منتقل  شده بود. هواپیما توان حمل ۷ تن سلاح و برد انتقالی با چهار مخزن سوخت خارجی  ۳۰۰۰ کیلومتر بود  و شعاع رزمی ان به ۴٫۴ تن سلاح و دو مخزن سوخت خارجی عدد ۷۵۰ کیلومتر است و دارای  جایگاه های  داخلی در زیر ریشه بال برای حمل سلاح در کنار جایگاه خارجی زیر بال بود.دارای  دو خدمه بود که یکی  دارای کابین برعکس بود و مسئول هدایت توپ  دفاعی در عقب جنگنده مانند بمب افکنهای توپلوف بود.

از دو دستگاه موتور ار دی۳۳ مانند موتور میگ۲۹ بهره میبرد .ولی از ان طرف طرح سوخوی با نام  تی۸ که در سال ۱۹۷۵ اولین پرواز خود را انجام داد یک طرح دو موتوره تک سرنشینه  ،زره پوش شده بود.در نهایت  ارتش شوروی طرح تی۸ را انتخاب کرد که با نام سوخوی۲۵ بعدها شناخت شد را انتخاب کرد.طرح ایلیوشن  ۱۰۲ تا سال ۱۹۸۲ پرواز نکرد ان ان زمان تنها این   طرح به امید فروش به دیگر کشورها پرواز کرد زیرا سالها بود توسط  ارتش شوروی رد شده بود .ولی بهتر است به سراغ سوخوی۲۵ دوباره برگردیم