کبرا

زمانی که نیروهای پیاده و زرهی احتیاج به پشتیبانی هوایی داشتند اما نه پشتیبانی هواپیماها که پس از بمباران یا راکت باران مواضع دشمن، باید برای سوخت گیری و مهمات گیری به پایگاه خود که ده ها کیلومتر دورتر بود باز می گشتند. هر چند هواپیماهای کوچک و کم سرعت تهاجمی نیز در آن جنگ حضور داشتند اما وسیله ای که بتواند از پشت خطوط مقدم به هوا برخواسته و با دقت بالا(در سرعت پائین) هدفگیری کند و در صورت لزوم به راحتی در نقطه ای فرود آید مزایای خاص خود را داشت.

بنابراین با استفاده از برخی اجزای بالگردهای یو-اچ-1 که به تعداد فراوان به کار گرفته شده بودند بالگرد آ-اچ-1 کبرا که صرفاً قابلیت تهاجمی داشت طراحی و ساخته شد. هر چند یو-اچ-1ها نیز به تیربار و بعضاً راکت مجهز می شدند اما ساختار آنها محدودیت های زیادی برای عملیات تهاجمی ایجاد می کرد. نمونه اولیه کبرا تنها به تیربار و راکت انداز مجهز و با بدنه ای باریک، هر دو سرنشین که شامل خلبان و کمک خلبان بودند را پشت سر هم جا داده بود.

بعدها این بالگرد که نخستین بالگرد مختص عملیات تهاجم زمینی هم محسوب می شود به موشک ضد تانک هدایت سیمی تاو مجهز شد که در نتیجه تأثیر عملیاتی آن خصوصاً در نقش ضد زره بسیار افزایش یافت. نمونه های مختلف یک و دو موتوره از آن ساخته شده و به کشورهای گوناگونی صادر شد.

بالگردهای کبرا طی 40 سال گذشته در جنگ های گوناگونی حضور داشته اند اما بزرگترین تجارب عملیاتی آنها در جنگ ویتنام، جنگ تحمیلی عراق علیه ایران و در جنگ خلیج فارس رقم خورده است. آمریکا در فاصله سالهای 1967 تا 1973 بیش از 1100 فروند کبرا در ویتنام به خدمت گرفت که حدود 300 فروند از آنها در عملیات رزمی یا سوانح از بین رفتند.

پس از چند مرحله بهسازی امروزه مدل «آ-اچ-1زِد وایپر» از بالگرد کبرا در حال تولید است و برخی از کشورهای دارنده آن نیز در برنامه هایی اقدام به بهسازی سامانه های مختلف این بالگرد نموده اند.