در سال ۱۹۵۸ شرکت ورتول روی یک بالگرد متوسط شروع به کار کرد که دارای شباهت های از نظر شکل چرخاننده به بالگرد اچ ۲۱ بود. اچ۲۱ که لقب موز پرنده را به خود اختصاص داده بود دارای دو تیغه ملخ در پشت سر هم بود که با چرخش بر خلاف هم دیگر، گشتاور بالگرد را خنثی میکردند . بالگرد جدید دارای موتور توربوشفت بود در حالی که بالگرد اچ۲۱ دارای موتور پیستونی بود.
طرح جدید ورتول ، ورتول مدل وی ۱۰۷ نام گرفت . اولین پیش نمونه در تاریخ ۲۲ اوریل سال ۱۹۵۸ اولین پرواز خود را انجام داد که مجهز به موتور لیکومینک تی ۵۳ با توان ۸۶۰ اسب بخار بود.نیروی زمینی طرح را ازمود و از ان خوشش امد و خواهان تولید ۱۰ پیش نمونه با نام YHC-1A شد.
همزمان نیروی زمینی درخواست ساخت یک نمونه بزرگتر از بالگرد YHC-1A را داد که بزرگتر باشد و توان حمل باری بیشتر را داشته باشد که نتیجه طرح بالگرد بسیار شبیه YHC-1A ولی پر قدرت بود و با نام YHC-1B شناخته شد .این نسخه در ۲۱ سپتامبر سال ۱۹۶۱ اولین پرواز خود را انجام داد . نیروی زمینی سه پیش نمونه از هر دو طرح را دریافت کرد و مورد ازمایش قرار دادولی در نهایت در سال۱۹۶۲ نیروی زمینی طرح دوم یعنی YHC-1B را مورد پسند قرار داد که در خدمت به ان نام سی اچ-۴۷ شینوک داده شد.ولی این پایان کار طرح نخست یعنی YHC-1A نبود.
در سال ۱۹۶۲ شرکت ورتول دچار مشکلات مالی شد و توسط بوئینگ خریداری شد . یک سال قبل در حالی که نیروی زمینی در حال تست هر دو طرح بود، سپاه تفنگداران دریایی طرح نخست یعنی YHC-1A مورد پسند قرار داد و خواهان به خدمت گیری ان با نام سی اچ-۴۶ سی نایت شد
اولین سی اچ ۴۶ ای سی نایت برای تفنگداران دریایی در ۱۶ اکتبر سال ۱۹۶۲ به پرواز در امد و در سال ۱۹۶۴ وارد خدمت شد و ۱۶۰ فروند از نسخه اولیه CH-46A سفارش داده شد
سی نایت در نسخه تولیدی بالگردی بود با دو پروانه پشت سر هم که بر خلاف هم می چرخید و از دو موتور توربوشفت لیکومینگ تی ۵۸-جی ایی۸-۸ بی با توان ۱۲۵۰ اسب بخار قدرت میگیرد که هر دو موتور در پاییه ملخ عقبی نصب بود(برخلاف موتورشینوک که بیرون بود در سی نایت در داخل بدنه کار گذاشته شده بود)که هر پروانه دارای سه تیغه ملخ بود و برای نگهداری اسان ان روی ناو دارای تیغه های جمع شونده بود
دارای یک درب بارگیری عقب با یک سطح شیب دار بود که به ان اجازه بارگیری راحت وسایل چرخدار را از عقب بالگرد میداد.همچنین بالگرد دارای یک درب کشوی با پلکان در سمت راست بدنه بود و یک پنجره بزرگ نیز در سمت چپ بدنه دارد و دارای یک غلاب برای حمل بار اویخته در زیر بدنه است.سی اچ۴۶ ای دارای سه خدمه بود و میتوانست ۱۷ سرباز مسلح ویا ۱۵ برانکار را با خود حمل کند و ظرفیت حمل بار ان ۱۸۱۹ کیلوگرم بود.اگرچه توان حمل سلاح را نداشت ولی همواره از دو طرف (از درب کشوی سمت راست و پنجره سمت چپ) مجهز به مسلسل ۱۲٫۷ م م ویا ۷٫۶۲ م م شد.
سی نایت دارای ارابه فرود سه چرخ ثابت داشت و در مخازن سوخت داخلی خود ۱۴۳۸ لیتر سوخت حمل می کرد.بالگرد دو زیست نبود ولی در صورت نیاز میشد برای شناور ماندن روی اب به ان کیسه های هوا نیز نصب کرد. بیشترین سرعت ان ۲۵۶ کیلومتر بر ساعت و برد ان ۳۷۰ کیلومتر با محموله کامل بود.
تولید سی اچ-۴۶ با تولید ۲۶۶ فروند سی اچ-۴۶ دی ادامه یافت. این نسخه در سپتامبر سال ۱۹۶۶ تحویل شد و دارای موتور پر توانتر تی ۵۸- جی ایی -۱۰ با توان ۱۴۰۰ اسب بخار بود.قدرت بیشتر به معنی افزاش توان حمل بار بود و از این رو میتوانست ۲۵ سرباز و ۳۱۷۵ کیلوگرم بار را حمل کند . در نهایت به غیر از ۲۶۶ فروند نسخه تولید ۱۲ فروند نسخهA هم به نسخه دی ارتقا یافتند.
بر اساس مدل دی با ارتقا در الکترونیک و سامانه ناوبری و رادیویی نسخه اف ساخته شد که ۱۶۴ فروند از ان تولید شد
نیروی دریایی نیز به سی نایت علاقمند شد و در سال ۱۹۶۵ نسخه با نام یو اچ۴۶ ای تحویل نیروی دریایی شد که شبیه سی اچ-۴۶ ای بود. ۱۴ فروند از این نسخه تولید شد و در ادامه برای نیروی دریایی ده فروند یو اچ-۴۶ دی ساخته شد که برخی از هر دو مدل تحویلی به نیروی دریایی بعدها با اضافه شدن یک بالابر در سمت راست بدنه و یک رادار هواشناسایی تبدیل به نسخه جستجو و نجات شدند که با نام اچ اچ ۴۶ ای و اچ اچ ۴۶ دی شناخته می شدند.
به دلیل تنوع بالای در مدلهای مختلف در خدمت در نهایت تفنگدارن دریایی تصمیم به ارتقا تمامی مدلهای به نسخه E گرفتند.CH-46E دارای موتور قوی تری با توان ۱۸۷۰ اسب بخار بود و ظرفیت سوخت داخلی ان دوبرابر شده بود و پروانه های اصلی با جنس فایبر گلاس جایگزین شدند.
در دهه ۱۹۸۰ ناوگان ارتقائاتی همچون نصب پرتاب کننده شراره ، نصب هشدار دهنده راداری، سامانه ناوبری جدید ،کیسه های هوای جدید برای فرود روی اب،سامانه هشدار دهنده نزدیک شدن موشک و همچنین جیمینگ فروسرخ تجهیز شدند.
