همه چیز درباره رادارهای ایران (1)
پس از تثبیت هواپیماها به عنوان یک وسیله جنگی شناسایی آنها برای طرف مقابل به دغدغه ای جدی تبدیل شد که راه حل های مختلفی برای حاصل شدن مقصود بوجود آمد. استفاده از شبکه دیده بان های زمینی و هوایی و سامانه هایی برای تشدید صدای منتشر شده از هواپیما از جمله این راه ها بود.
سیر تکامل رادار از حدود سال 1860 آغاز شده و در اواسط دهه 1930 اولین نسل رادارها متولد شدند. رادار از کلمات Radio Detection and Ranging گرفته شده که نیروی دریایی آمریکا در سال 1941 آن را پیشنهاد داد و بیش از 70 کشور این نامگذاری را ‌پذیرفتند. این اصطلاح به معنای کشف و فاصله یابی رادیویی است. اولین رادار کامل توسط «سر رابرت واتسون وات» ساخته شد که حدود 320 کیلومتر(200 مایل) برد داشته و با امواج FH کار می کرده است. با وقوع جنگ دوم جهانی استفاده از رادار برای کار هشدار زودهنگام رنگی جدی به خود گرفت و انگلستان موفق شد با بکارگیری زنجیره ای از رادارها سامانه پیش اخطار خود را راه اندازی کرده و علیه دسته های بمب افکن آلمانی مورد استفاده قرار دهد.
بعد از جنگ جهانی دوم و با پیشرفت صنعت الکترونیک، رادارهای بسیار بهتری ساخته شده و کم کم رادار علاوه بر اینکه در زمینه های غیرنظامی مانند هواشناسی و ترافیک هوایی جایی برای خود دست و پا می کرد، به عضو اصلی سامانه دفاع هوایی کشورهای جهان نیز تبدیل شد.
رادار با امواج الکترومغناطیسی یعنی برآیندی از امواج الکتریکی و مغناطیسی کار می‌کند. فرستنده رادار موج الکترومغناطیسی را توسط یک آنتن در فضا پخش می‌کند. به محض اینکه این امواج به یک شیء متحرک یا ثابت برخورد کنند به جایی که از آن پخش شده‌اند بازگشت می یابند. طبیعتاً این امواج با از دست دادن انرژی خود در فرایند انتسار، ضعیف شده‌اند از اینرو توسط گیرنده رادار پس از دریافت، تقویت شده و بعد از این مرحله در یک نشانگر یا همان اسکوپ رادار نشان داده می‌شوند.